Vandaag ben ik verdrietig

Het is zaterdag 11 december 2021, ik word wakker in mijn anti-kraak hotelkamer. Hoewel het natuurlijk best lux is, ben ik het wel zat om ruim twee maanden zo te wonen. Natuurlijk is het beter dan slapen op banken bij bekenden, familie en vrienden! Wat zal ik een feestje vieren wanneer er woonruimte is voor mijn lieve herder en ik.

Na bijna een half jaar weg te zijn bij 'de ex' die tot eind oktober is blijven stalken komt er weliswaar rust. Met die rust komt onrust, dat klinkt raar? "Ex" heeft me vanaf het begin opgejaagd, geen moment rust gegeven om na te denken!
Door het auto-immuun systeem is afstand van mensen houden belangrijk. We leven in het corona tijdperk waarin niets meer mag zonder QR code. Zou ik het vaccin halen dan gaat mijn immuun systeem het overactief aanvallen! Dus nee, geen goed plan.

Na circa anderhalf jaar geïsoleerd  te zijn, want 'ex' was zo ontzettend bang dat opnieuw een ziekenhuisopname zou komen, ben ik nu op een weliswaar gezondere manier maar toch geïsoleerd. Het dagelijks telefonisch gesprekje met 'moeders' waarbij 'helaas' bijna altijd de vraag wordt gesteld: "Wat ga je doen vandaag?" voel ik de tranen omhoog komen. Ik laat ze niet toe. Bedenk mezelf wat een leeg bestaan voor dit moment!

Ik die altijd zo actief was, zo vrolijk, altijd in voor een geintje of ergens heen te gaan. Die een best mooie carrière heeft gehad. December 2018 was het definitief voorbij, mijn lichaam was op.
Na twee maal een sepsis respectievelijk veroorzaakt door Meningokokken en E-Coli, een darmperforatie, rs virus, ernstige influenza en zo nog wat meer.

In juni 2021 besluit ik overal mee stoppen, de auto-immuun injecties, de trauma therapie en uiteindelijk in augustus definitief de relatie. Tijdens de relatie werd ik steeds depressiever, zo heftig dat ik de levenseinde-kliniek als optie wilde kiezen.

Inmiddels na vertrek en bijna zes maanden verder besef ik dat de depressie door de relatie kwam. 

Nu komt de stilte en daarmee de onrust. Geen huis, geen werk en een minimaal inkomen. Nu op een 'geheime' locatie waardoor weinig mensen weten waar ik ben, zij die het weten zitten met de Corona.

Een fotocamera te leen waarmee ik dagelijks op stap ga. Plannen voor een podcast maken. Studeren, eens mijn grote hobby, is nu niet fijn meer. Behoefte aan contact of iets leuks doen is er zeker, maar bijna onmogelijk ...

Dat maakt me voor nu vandaag even verdrietig.

Straks of morgen zet ik wel weer de schouders eronder ...